Czemu nikt nie uprzedza przed małżeńską klapą?

!!NOWY POST!!

Jestem szalenie zaskoczona, że w dobie miliona programów o ślubach, przygotowaniach, sukniach i dekoracjach nadal nikt nie chce otwarcie i wprost powiedzieć, że ta cała otoczka to tylko przygrywka do tego, co wydarzy się po ślubie. Czemu rozemocjonowane kobiety bredzą o najpiękniejszym dniu życia i skupiają na nim całe swoje siły oraz uwagę, jakby chciały wyprzeć myśl o tym co będzie się działo potem.

Przygotowania do ślubu, przymiarki, degustacja tortów, szukanie florystów, tygodnie spędzone na wyborze zaproszeń, płacze nad fryzurą i poszukiwania idealnej sali- tak, są ważne. Czemu jednak w całym tym zamieszaniu, brak przygotowań i pochylenia się nad tym, czego faktycznie dotyczy ten dzień- przygotowań do wspólnego życia.

Mam wrażenie, że wiele osób myśląc o małżeństwie, od razu ma w głowie ślub. To zabawne, bo ślub to tylko jeden dzień a małżeństwo ma być przecież na zawsze. My jednak fiksujemy się na samej ceremonii, nie myśląc kompletnie o tym, że ślub to nie zabawa, że ceremonia to kropla w morzu tego, co wydarzy się potem a nasze życie nie będzie usłane białym dywanem z płatkami róż po jakim stąpałyśmy w kościele. Będzie wyboistym, stromym podejściem pod górę z milionem niespodzianek i zasadzek.

To przykre, ale czemu nikt przed ślubem Ci tego nie powie? Nie przyzna, że życie nie wygląda jak cukierkowy dzień ślubu? Że to praca, docieranie się, wyzbycie egoizmu, masa kompromisów, czasem kłótni i łez. Czy nie szykowalibyśmy się do tej decyzji inaczej? Z pewnością traktowali ją poważniej i bardziej odpowiedzialnie. Bo owszem, może się to wydać oczywiste, ale często, póki nie usłyszymy tych rad na głos, nie zdajemy sobie z nich sprawy.

Małżeństwo to wspólna praca i droga. To nie układ biznesowy, który rozwiązujemy, gdy nasze oczekiwania się zmieniają lub znajdujemy korzystniejszego „wspólnika”. Nie jest to również niekończąca się sielanka i bieganie po łące pełnej motyli. Z pewnością zaczyna się, ale nie kończy, w dniu powiedzenia sobie „tak” przed urzędnikiem czy księdzem. To dopiero po tym dniu zaczyna się wywiązywanie z danej sobie obietnicy, z każdego słowa zawartego w przysięgach. To wtedy dowiadujemy się jak trudno może być i na ile gotowi oraz dojrzali jesteśmy. Cała uwaga otoczenia nie jest już skupiona na nas. Nie ma fotografa, kamerzysty, zachwyconej i rozpromienionej rodziny. Zostajemy sami i musimy sobie jakoś radzić- z doświadczeniem jakie udało nam się do tej pory zebrać, wiedzą, jaką mamy o sobie nawzajem i chęcią by nam się udało. Czy to wystarczy- często nie. Bo czasem to właśnie wtedy, gdy światła zgasną w brokat opadnie jak kurz, okazuje się, że: on jest niedojrzały, ona nic nie robi w domu, on tylko gra w gry, ona jest furiatką, on chce mieszkać z mamą, ona chce się spełniać w pracy a przecież wydawało nam się, że będzie inaczej…

Ślub dla samego ślubu nie ma sensu. Imprezę można zrobić i z okazji Sylwestra czy Dnia Górnika. Ślub to coś więcej niż balanga i tańce do rana a wciąż tak wiele osób traktuje go kompletnie niepoważnie. Skupia się na rzeczach nieistotnych i błahych. Wciąż pokutuje podejście: „byle do ślubu” albo pocieszanie się, że „po ślubie się zmieni”. Oj zmieni się, ale róbmy wszystko by więcej było pozytywnych zaskoczeń niż tych przykrych.