Dlaczego większość kobiet nie umie być sama?

Z byciem samą jest jak z wieloma innymi rzeczami. Po pierwsze trzeba to przełknąć, po drugie oswoić się z tym a po trzecie, znaleźć w sobie siłę by dźwigać ciężar codzienności w pojedynkę. Dla części z nas samotność to suwerenny wybór. Taką decyzje podjęłyście i nie mnie oceniać czym była dyktowana – grunt, że Wasza i czujecie się z nią dobrze. Gorzej, jeśli podjął ją za Was ktoś, na przykład partner, który Was zostawił albo mąż, który odszedł. Wtedy jesteśmy postawione przed faktem dokonanym… i co dalej?

Tutaj zwykle zaczyna się nasz kobiecy problem. Niewiele z nas tak naprawdę i z pełnym przekonaniem, chce iść przez życie w samotności. Oczywiście szalenie często słyszę, że „wolę sama niż z dupkiem” (wtedy najlepiej nie wybierać dupka), „nie chce się znowu zawieść” (to też nie jest nic pewnego, więc warto próbować), „mam dość wszystkich facetów, po co mi oni” (przez ten zwykle przemawia gniew, żal i nieprzepracowany ból oraz zawód. No i właśnie, ile w tych słowach jest wspomnianego żalu, bólu i goryczy, a ile faktycznej chęci by bycia samej?

Znam panie, które faktycznie chcą pozostać same. Albo nie lubią się angażować, wolą robić karierę, żyć tylko dla samej siebie, egoistki albo te, które zostały zranione tak dotkliwie, że nawet nie ma ich co przekonywać by zdanie zmieniły. Oczywiście każdy ma prawo wyboru. Ja jednak chciałabym się skupić na tych, które mają zupełnie odwrotne podejście. Szalenie boją się być same, nie wyobrażają sobie życia bez mężczyzny oraz jego silnego ramienia u boku.

Te należą do większości. My kobiety zwyczajnie lubimy czuć oparcie, lubimy mieć ten męski pierwiastek u boku. Czuć się kochaną i podziwianą przez mężczyznę, móc powiedzieć „nie jestem sama”, mieć żar uczuć i ferie emocji dla siebie, trzymać się za ręce, całować czy kochać z NIM, tym MOIM. Mnie wydaje się, że to piękne, oczywiście o ile nęcone tymi wizjami wybieramy kandydata przy użyciu głowy a nie…innych części ciała. Historia zna jednak przypadki pań, które potocznie określa się jako „desperatki”. Kobiety, które tak bardzo i rozpaczliwie boją się samotności, wyobrażają sobie wizję samotnej śmierci i starości, iż przerażenie to pcha je w ramiona kogokolwiek, kto tylko zwróci na nie uwagę. Czasem świadomie, czasem zupełnie podświadomie, ale prawie zawsze z efektem totalnej katastrofy na końcu tej opowieści. Tyczy się to nie tylko kompletnie nieprzemyślanych i nietrafionych wyborów, ale i tkwienia w związkach bez przyszłości, bolesnych, trudnych, skomplikowanych, obciążających- tylko ze strachu przed samotnością, tylko dlatego, że paraliżuje nas myśl: „…,a jeśli już nikogo sobie nie znajdę?”.

To nie jest patowa sytuacja. To ogromna pułapka, w którą same siebie łapiemy. Przykuwamy się na siłę do kogoś kto nas nie kocha lub nie szanuje. Tkwimy w związkach patologicznych. Tracimy najlepsze lata ze strachu, z tego samego powodu wybieramy relacje, bez przyszłości a potem w najmniej oczekiwanym momencie zostajemy na lodzie. Wiele z nas traktuje taki byle jaki związek jako tak zwane „mniejsze zło” czyli coś mimo wszystko lepszego od samotności. Dopiero później, gdy okazuje się, że nasz wybranek jest uzależniony, jest burakiem, ma nas w nosie, nie zajmuje się nami, albo jeszcze coś gorszego i ta „samotność” nie wydaje nam się już taka straszna jak to co zastajemy na swoim podwórku i co miało być tą „zbawienną opcją”.

Rozumiem panie bojące się samotności. Wiem jakie to uczucie, wiem co może dziać się w głowie, kiedy świętujemy kolejne urodziny same nie mając widoków na partnera, dziecko czy wsparcie w kimś bliskim. Rzucanie się jednak na pierwszego lepszego pana w akcie desperacji i strachu, nie jest wyjściem z kłopotów. Czasem warto poczekać, przemyśleć, dać sobie czas i szansę na dokonanie dobrego i przemyślanego wyboru, którego za chwilkę nie zaczniemy tak bardzo żałować.