Nigdy nie znajdziesz ideału

Dzisiejszy tekst chciałabym zacząć od krótkiego wstępu, będącego moją niedawna rozmową z W. Wyglądało to mniej więcej tak:
Ja: Wiesz o czym zawsze marzyłam?
W: No?
Ja: …że znajdę sobie takiego chłopaka, który kiedyś zaśpiewa dla mnie jak na filmach w zadymionym klubie, wiesz- tak przed ludźmi na spontanie… Jak poznałam Ciebie, pomyślałam: „Muzyk, umie grać na tylu instrumentach, na pewno umie też śpiewać. Tym bardziej, że mówiłeś, że umiesz”. A potem…usłyszałam jak śpiewasz…i już wiem, że to nie wypali”.

Hmmm…tak wiem…to było trochę dosadne z mojej strony, ale chciałabym Wam przekazać przez to krótkie opowiadanie moją pewną myśl. Mianowicie zastanawiałam się nad tym jak bardzo kobiety nastawiają się na znalezienie konkretnego typu faceta. Czasem upatrują go nawet w tych napotkanych, wmawiając sobie, że będą mieli poszukiwane przez nich cechy i…że te cechy faktycznie są im w nim niezbędne.
Mój przykład oraz cały związek z W. uświadomił mi, że mimo tego iż nie szukałam faceta takiego jak on, znalazłam tego idealnie do mnie dopasowanego. Dlaczego? Już wyjaśniam. Zawsze marzyłam o kimś spokojnym, stonowanym, dobrze wychowanym, dowcipnym. Chciałam by śpiewał dla mnie rzewne ballady, plumkał na gitarze, wykonywał poważny zawód, myślał na poważnie, trzymał się z dala od używek i by nie miał „zbyt dużego przebiegu” jeśli wiecie co mam na myśli. Wydawało mi się, że będzie to najlepszy możliwy wybór dla mnie. Byłam pewna, że trochę stonuje moja wariacką i głupkowatą naturę, zapewni mi bezpieczeństwo i stabilizację. Okazało się, jednak, że ten typ faceta to dla mnie kompletny nudziarz. Ktoś kto zabija moje wewnętrzne „ja”, nie pobudza we mnie tej pozytywnej adrenaliny, której potrzebuje jak powietrza. Stopuje mnie w rozwoju, działaniach, we mnie samej. Mimo wszystko, trzymałam się głupio tego planu. Powtarzałam sobie po rozwodzie: „ok, możesz nieco nagiąć oczekiwania bo jesteś starsza, grubsza, rozwiedziona, ale niech będzie singlem, bez dzieci, bez żony i nie przesadnie stary”.
Los oczywiście stawiał na mej drodze przeróżnych Panów. Część odpadała w przedbiegach, część po kolejnych oblanych przeze mnie egzaminach. Oczywiście byli tez tacy, którzy sami uciekali- no cóż, nie jestem ideałem. Stało się jednak tak, że w końcu na mojej drodze stanął W. Cóż, nie ma co ukrywać, nie przypadliśmy sobie do gustu podczas pierwszego spotkania. W. żartuje, że połączył nas alkohol a tak naprawdę mała imprezka z wyjściem na miasto- o dziwo okazało się, że po alkoholu wzrok i zmysły chyba lepiej zaczynają mu działać. Koniec końców postanowiliśmy, że będziemy razem, tylko jak to się miało do mojego planu „idealnego”. No nijak moi drodzy. Muzyk (tragedia, koncerty, masa lasek na liczniku, zdrady, kłamstwa, krętactwa, używki itd.), milion pomysłów na siebie, chęć stabilizacji na poziomie 0, stonowanie mnie- totalna porażka, spokojny zawód- no cóż…kreatywni to najgorszy sort, dobrze wychowany, stonowany, spokojny- chyba wiadomo, że bez szans… Mimo wszystko coś zaiskrzyło a potem okazało się, że właściwie to cały ten „muzykant” jak to określiła moja mama, jest skrojony jakby na mnie.
Dziewczyny, nie przywiązujcie wagi do tego, że ktoś musi być od linijki taki i taki. Często nasze wyobrażenia tego ideału nijak mają się do rzeczywistości i przede wszystkim do nas samych oraz tego czego nam trzeba. Może więc warto dać szansę cichemu informatykowi, pozującemu na playboya kolesiowi z kawiarni czy innemu, kompletnie nie pasującemu do naszego planu facetowi, który może okazać się naszym osobistym księciem.