Porywy serca czy zwykła głupota?

!!NOWY POST!!

 

Dziś piszę o kobietach. O tych, które nagle, postanowiły „zmieniać swoje życie”, „wyrwać się z marazmu codzienności”, które jakimś cudem dały sobie wmówić, że to co budowały latami oraz co mają, nie było niczym istotnym, bo przecież w końcu „odnalazły prawdziwą i szaloną miłość”. To będzie post z historią w tle. Historią kogoś, kogo znam. A znamy się w poprzedniej pracy…

 

Co mogę o nim powiedzieć? „Normalny, fajny facet” – tak zawsze go postrzegałam. Tylko tyle a może aż tyle, bo w końcu fajny i normalny facet w dzisiejszych czasach to gatunek na wymarciu ;) Wie to każda współczesna kobieta szukająca partnera. Adam jest gościem ogarniętym, z dobrą pracą, głową na karku, zawsze miły i uśmiechnięty z czułością opowiadający o swojej rodzinie i dzieciach. Znamy się kilka lat, przez ten czas sporo się zmieniło. Ja jakoś przeżyłam rozwód, zmieniłam swoje życie o 180’ i jestem dziś w zupełnie innym miejscu o czym bardzo marzyłam i na co ciężko pracowałam… Jego życie też zmieniło się o 180’- ale nie na własne życzenie i nie w tą dobrą stronę. Miał wszystko a teraz czuje, że został z niczym… Jego idealna rodzina się rozpadła, żona odeszła a dzieci mieszkają z kimś innym. Dlaczego? O tym za chwilę.

 

To właśnie on uświadomił mi, że w Polsce rozwodów z orzekaniem o winie jest tylko 30% a z winy kobiety 3%. Jedynie 1% zamyka się na pierwszej rozprawie- taka mała statystyka. Oczywiście stereotyp mówi, że jak rozwód to pewnie zawinił mąż- na pewno jest pijakiem, dziwkarzem albo ma w nosie rodzinę. A jak jest z kobietami? Czy najczęściej nie jest to nagły i niekontrolowany poryw serca? Czy faktycznie winę za rozwód zawsze ponosi facet? Absolutnie nie…

 

Tu historia mojego kolegi, splecie się z tym o czym chciałabym Wam dziś napisać. Kiedy odezwał się do mnie i opowiedział mi swoją historię, niestety- nie pomyślałam: „Wow, no takiego scenariusza to nie znałam”. Znałam i znam, bo wiele z Was piszę do mnie o rzeczach podobnych. Kilkuletnie małżeństwo, dzieci, stabilizacja, własne mieszkanie, powrót do pracy. Wszystko jest tak, jak być powinno. Wspólne wakacje, zdjęcia z uśmiechniętymi dziećmi, poczucie bezpieczeństwa. I wtedy nagle piszecie dziewczyny, że w tym wszystkim zagubiłyście siebie, że maż Was zaczął denerwować, że to życie jakieś takie nijakie, „ale wtedy pojawił się ON”. Ja oczywiście nie mówię o przypadkach, że faktycznie małżeństwo się popsuło, mąż nagle zmienił się w kogoś zupełnie innego, wasze uczucia całkowicie wygasły, traktujecie się jak obcy, nie macie już nie wspólnego, nie możesz na niego liczyć i nie działa między wami absolutnie nic. To nie to.

 

Tu zwykle historie wyglądają już podobnie. ON- zwykle poznany w pracy, zwykle żonaty, ale nieszczęśliwy, niespełniony, niezadowolony- głównie z żony. Świetnie się Wam rozmawia, flirtuje, Ty dostrzegasz w jego oczach błysk, który widać w oczach faceta, który jeszcze Cię nie miał, ale bardzo by chciał spróbować. Ty rozpływasz się jak nastolatka, łykasz wszystkie tego jego historie i bajery od tak i nagle dostrzegasz, że to z pewnością jest miłość. Ta, której nie czujesz już do męża, bo nie ma magii, fajerwerków, motyli, gejzerów namiętności tylko stabilizacja, spokój, bezpieczeństwo, rodzina… Coś o czym kiedyś marzyłaś i o czym śniłaś, dziś jest „tylko” rodziną, tylko spokojem i bezpieczeństwem bez szału.

 

Tu zaczyna się etap klapek na oczach, bo nie przemawia do Ciebie fakt, że facet z małym dzieckiem pcha Ci się do łóżka i Ciebie kiedyś też może tak załatwić z kolejną naiwną. Nie przemawia do Ciebie fakt tego jak perfidny potrafi przy tym być, jakich zagrywek się chwytać, jak oszukuje, kręci, jak mówi o żonie, bo…sama również zaczynasz je stosować. Tłumaczysz to sobie tym, że „w końcu czas pomyśleć o sobie”, że „Twoje małżeństwo nie było udane, coś się wypaliło”, że ten nowy jest lepszy, jesteście jak dwie połówki jabłka, które odnalazły się, ale ciut za późno w tym szalonym i okrutnym świecie… A potem, kiedy stawiasz na głowie życie swoje, swojej rodziny i dzieci zmieniając wszystko i odchodząc od męża okazuje się, że… Tu scenariusze są różne. Ten wspaniały ON, jednak zostaje ze swoją straszną żoną albo okazuje się typowym kapciem, który z męskością i posiadaniem jaj nie ma nic wspólnego. Czasem próbujecie tego sielskiego życia we dwoje i okazuje się, że on w biurze a on w domu to zupełnie dwie inne historie. Bywa i tak, że wychodzi na jaw, iż nie jesteś jedyną biurową miłością lub, że on stchórzył i wycofał się a Ty zostałaś na lodzie… Oczywiście bywają i te z happy endem, ale jest ich niewiele.

 

Przyznajcie, jak wiele znacie takich historii? Jak bardzo są one popularne? Jak wiele z nich jest ogromnym błędem? Mojego kolegę spotkał właśnie taki scenariusz. Wydaje mi się, że czuje się przede wszystkim rozczarowany swoją żoną, jej postawą, jej wyborem i tym na co skazała wspólne dzieci. Do tego dochodzi z pewnością strach o nie i o to, kto będzie je wychowywał, jakie wzorce będą czerpały i czy się to na nich nie odbije. Rozumieją już dużo a w całej tej sprawie „o miłość”, stały się jednym z narzędzi w rozpętanej wojnie.

 

Dlaczego jest tak, że jedne z nas latami tkwią przy tyranach i kurczowo trzymają się iluzji miłości jaką stworzyły sobie w swojej głowie a inne, mające wszystko od tak rezygnują z tego na rzecz czegoś, co może okazać się kompletnie bezwartościowe?