Staraj się od pierwszego dnia

Dlaczego ważne są początki związku oraz ile w nich może zaważyć o naszych dalszych wspólnych losach, pisałam jakiś czas temu. Zwracałam uwagę, że rewelacyjny początek nie musi być wyznacznikiem tego, że później również będzie idealnie jak i odwrotnie. Wydaje mi się, że większość z nas, wspominam początki swoich relacji i miłość z łezką w oku, może jakimś rozrzewnieniem czy ciepłem w sercu. To specjalny czas, od którego wiele zależy. Poznajemy się wtedy, każda wspólna minuta jest na wagę złota, zwykle jest romantycznie, różowo i pięknie.

Kiedy ja przypominam sobie początek mojego związku z W. tez uśmiecham się z rozmarzeniem mimo, że to tak naprawdę był to zupełnie normalny i zwyczajny czas. Nie dostrzegam zupełnie nic niezwykłego ani w kilku randkach, ani w czasie poznawania się. Nie robiliśmy wtedy nic czego nie robilibyśmy teraz…i chyba to właśnie jest dla nas najfajniejsze :)

Poznaliśmy się przypadkiem. Żadne z nas nie szukało wtedy partnera. Ja rozwiedziona i totalnie zniesmaczona napotykanymi panami, on w kilkuletnim związku w którym czuł się ograniczany, stłamszony i nie jak on. Dwa silne charaktery, dwie skomplikowane, smutne historie i dwoje ludzi, których wielokrotnie zawiodło życie i ludzie- doświadczeni i bez złudzeń. Żadne z nas nie żyło bajkowymi i cukierkowymi wizjami miłości, oboje mieliśmy przeróżne doświadczenia a za sobą związki, które zwyczajnie nas rozczarowały. On przygotował się do ważnych koncertów, ja do tego by odciąć się od toksycznych relacji, przeszłości i ograniczających mnie spraw. Nie planowaliśmy się zakochać czy związać. Po prostu pewnego deszczowego dnia spotkaliśmy się na sali prób, przywitaliśmy i tyle. Ja pomyślałam „dupek”, on pomyślał „dziunia” i tyle. Stało się jednak coś, co w jednej chwili zmieniło ten niefartowny początek znajomości. Mieliśmy szansę po prostu spojrzeć w swoje oczy i wierzcie mi, moment nie był cukierkowy, romantyczny i magiczny czyli taki jaki w tej chwili macie w swojej głowie. Było głośno, na stole kieliszki z wódką, gwar i kupa ludzi. Mimo wszystko ten jeden moment powiedział mi o nim a jemu o mnie, wszystko czego potrzebowaliśmy by podjąć wyzwanie. Mówię tu o wyzwaniu, nie bez powodu. Byliśmy nim dla siebie niewątpliwie. Ja wreszcie miałam naprzeciwko siebie faceta z krwi i kości, który nie bawi się w durne gierki, który może odstraszyć bezpośredniością i siłą a on kobietę po przejściach, charakterną, taka której nie uginają się nogi gdy on się uśmiechnie t taką, która przede wszystkim, umie mu powiedzieć „nie”. Dla obojga była to nowość, którą przyjęliśmy z entuzjazmem i bardzo serio. Sprawa była prosta i szybka. On powiedział mi o sobie i swojej sytuacji już drugiego dnia, ja mu o swojej oraz zajęłam stanowisko. Powiedziałam, że nigdy nie będę trzecią, więc cokolwiek się wydarzy, musimy w tym być tylko my dwoje.

Nie wiem czy chodziliśmy na randki…nie wiem czy to nazwać randkami. Nie było kwiatów, czekoladek, opijania się kawa, kina czy innych rzeczy. Spotykaliśmy się w gronie znajomych, wspólnie jedliśmy, tańczyliśmy, wygłupialiśmy się, szeptaliśmy do siebie gdy byliśmy blisko. Jego pierwsza wizyta u mnie to może faktycznie była randka bo odebrał mnie z pracy, byliśmy na winie, spacerze a potem zaprosiłam go do siebie na kolacje i tak skończyło się na gadaniu do 5:00 rano. Nic nie pośpieszaliśmy, nie ukrywaliśmy . Było swobodnie, normalnie i dobrze. Nie wypełnialiśmy czasu pustymi słowami czy gestami to, że byliśmy prawdziwi, dosyć szybko wywołało u nas niezwykłe przywiązanie do siebie. Kiedy się starasz, przywiązujesz, automatycznie zależy Ci również. I to jest chyba najfajniejsze.