Czy życie w ciągłym żalu ma sens?

Czy żal i pretensje o to co było ma sens? Pewnie większość z Was odpowie, że nie. No właśnie, więc skąd w nas to ciągłe przeżywanie, rozpamiętywanie, rozdrapywanie i nakręcanie się choćby na myśl o czymś (lub o kimś), kto w życiu nam po prostu namieszał i nabroił? Może leży to w naszej naturze? Może takie już jesteśmy? Choć szczerze? Nie wydaje mi się… W mojej ocenie to tylko i wyłącznie kwestia charakteru oraz tego co tak naprawdę nas zajmuje.

Masa z Was pisze o tym, że jest po rozwodzie, ciężkim rozstaniu czy trudnej relacji, że minęło trochę czasu, ale nadal myślicie o tym, analizujecie, drążycie. Czas dodatkowo zniekształca Wam pewne sytuacje, powoduje, że zaczynacie czuć się winne, łamiecie się itd… Moje pytanie brzmi: po co? Skoro zdecydowałaś się na takie a nie inne kroki, czemu żałujesz? Jeśli swoją decyzję nawet mnie, potrafisz zracjonalizować i wyjaśnić w kilku konkretnych zdaniach, to w czym problem? Pokazujesz tylko, że decyzja była słuszna, dobra albo wręcz konieczna.

Dziewczyny, ja wiem, że kobiety lubią dociekać, uwielbiają się biczować i wracać do pewnych rzeczy, rzewnie je rozpamiętując…tylko to nie prowadzi do niczego dobrego. Nie pcha Was na przód a ciągnie za nogę w dół, nie dopinguje a blokuje, zaprząta głowę, która powinna być otwarta, zabiera czas. Wiesz przecież, że żyjąc przeszłością na pewno nie zbudujesz przyszłości. To tak jakbyś nagle chciała cofnąć się do przedszkola a jednocześnie awansować w pracy. Jako 5latka raczej masz ku temu marne szanse, prawda? Proszę Was, nie umartwiajcie się nad sobą i nie bijcie piany z rzeczy, które były i minęły. Życie toczy się dalej. Choć wiem, że większość z nas ma skłonność do trwania w przekonaniu, że miała najgorzej na świecie, to wierzcie mi, są na ziemi większe dramaty niż rozwód, zawód miłosny czy 3 lub 4 dupków, który złamali nam serce. Trzeba wstać, otrzepać się i pędzić dalej unikając błędów. Nie płakać nad rozlanym mlekiem i nauczyć się cieszenia z najdrobniejszych rzeczy. Nawet nie macie pojęcia ile takie podejście daje dobrego.

Mój W. kilka dni temu powiedział mi coś takiego: „Dziuniek, zapisujemy codziennie w kalendarzu trzy dobre rzeczy, które nam się przytrafiły. Nawet maleńkie, prozaiczne. Potem kiedy trafi się nam gorszy dzień, zawsze będziemy mogli do niego zajrzeć i zobaczyć, że jednak więcej jest tych dobrych”. Nie zaczęliśmy jeszcze spisywania, ale zastosowałam się już do tej rady i dzięki temu, że dziś wspominałam pyszny sernik, który wczoraj zjadłam, super spacer i kawę czy wspólne wygłupy, lżej znieść mi słabsze samopoczucie, martwienie się o wyniki badań czy inne rzeczy. Starajmy się więcej czasu i energii poświęcać na rzeczy pozytywne, ważne, budujące, konstruktywne i rozwijające, zamiast tracić cenny czas na biadolenie. I nie róbmy tego dla innych, zróbmy to zwyczajnie dla siebie.