„Najdroższa Mała…”

Moje drogie,

Wczoraj późnym wieczorem otrzymałam niezwykłą wiadomość od mężczyzny, który czytał niedawny wpis o zranionej „Małej”. Dostrzegł w niej uosobienie kobiety, którą zna i zdecydowanie, zależy mu na niej… Napisał dla „Małej” odpowiedz na tamten post, która niezwykle mnie wzruszyła. Takie słowa z głębi duszy mężczyzny, to coś szalenie niespotykanego i pięknego. Dzielę się nimi z Wami na jego prośbę i za jego pozwoleniem. Mam nadzieje, że zarówno Wy jak i „Mała”, odnajdziecie w nich otuchę, nadzieję i wiarę w to, że nawet najbardziej połamane skrzydła mogą w końcu zostać przez nas rozpostarte a spętana dusza i serce, uwolnione…

„Najdroższa ‘Mała’,

 

Wiem, że czujesz się osamotniona. Nie masz nikogo, kto mógłby Ci pomóc lub chociaż dodał Ci otuchy swoim towarzystwem. Zmęczona i wystraszona, niepewnie trzymasz swoje życie w swych zmęczonych codziennością dłoniach, starając się zachować nad nim kontrolę – choć w pojedynkę ciężko jest Ci nad wszystkim zapanować. Zostałaś bowiem sama z tysiącem obowiązków i problemów na głowie. Każdego dnia musisz dźwigać ten olbrzymi ciężar. Samotnie. Codziennie zmagasz się z tym, aby poradzić sobie z bagażem negatywnych doświadczeń i bólem zawiedzionych uczuć.

 

Widzę, jak starasz się udawać, że wszystko jest w porządku. Jak próbujesz przekonać wszystkich – kłamiąc nawet samej sobie, że dajesz sobie doskonale radę. Widzę jak starasz się być jak kamień – twarda, zimna, niewzruszona… Choć tak naprawdę, Twoje nogi powolutku uginają się już pod ciężarem Twojego życia.

 

Widzę, jak bardzo boisz się zaufać. Jak łatwo jest Ciebie spłoszyć choćby jednym źle postawionym krokiem. Jak ciężko jest Ci uwierzyć, że komuś może po prostu na Tobie zależeć. Widzę jak się chowasz, gotowa do przyjęcia kolejnego ciosu. Ktoś musiał Ciebie kiedyś naprawdę bardzo skrzywdzić. I to dlatego teraz się boisz zaufać na nowo – pozwolić komuś ponieść chociaż maluteńką część Twojego ciężaru. Przywyknąć do tego, że nie musisz być sama… że Twoje życie nie musi być tak nieludzko ciężkie. Marzysz o tym, ale boisz się, czy takie coś nie będzie znowu tylko chwilowym złudzeniem – czy ten ktoś, przed kim otworzysz swe serce, nie uzna w pewnym momencie, że jednak nie chce się męczyć. Boisz się tego, ponieważ nie wiesz, czy gdybyś znowu musiała wziąć ten cały ciężar na swoje barki, tym razem dałabyś raz jeszcze radę podnieść się i nauczyć dźwigać go samotnie.

 

A ja… Nie chcę niczego więcej niż to, abyś pozwoliła mi być tą osobą, która poda Ci rękę. Abyś pozwoliła mi powolutku się do Ciebie zbliżyć, przytulić i zdjąć z Twoich ramion chociaż część tego, z czym się zmagasz. Odciążyć Cię – choć troszeczkę. Pomóc Ci donieść ten bagaż aż do samego końca, abyś wreszcie mogła odetchnąć i podziękować mi swoim uśmiechem. Chcę, abyś kiedyś dostrzegła, że dla mnie… Nie musisz być silna i niewzruszona. Nie musisz stać na baczność z czujnikiem w ręku przewidując następne ciosy. Nie musisz udawać kamienia.

 

Wiem, że Ty też tego chcesz. Spokojnie, nie musisz się spieszyć. Jestem i będę tutaj, dla Ciebie. Poczekam aż będziesz gotowa. Bo widzę, jak wiele ran życie zostawiło na Twoim krystalicznie czystym sercu. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić jak bardzo musiało i pewnie dalej musi to wszystko boleć. Wiem, że wymagasz dużo czułości i troski. Wysiłku i poświęcenia. Tylko po to, aby znów móc zaufać i otworzyć się na drugiego człowieka. Wyjść z tej zimnej, twardej skorupy, w której się skryłaś. Pozwolić komuś przytulić tę małą, zranioną dziewczynę, która uciekła do środka w obawie przed kolejnymi dawkami bólu. Wiem, że tam jesteś. I czekam na zewnątrz – na Ciebie, na całą Ciebie. Tak, z tym wszystkim. Z Twoim bagażem i Twoimi ranami. Czekam z sercem gotowym, by się Tobą zaopiekować i rękoma, które nie będą bały się włożyć w Ciebie swej pracy.

 

Marzę o tym, że odważysz się chociaż spojrzeć. I że jak się oswoisz to spróbujesz wyjść do mnie. Nie bój się, nie uciekaj w pozory. Uwierz, że chcę przebić tę Twoją skorupę tylko po to, żeby móc Cię przytulić. I cały czas trzymać w swoich ramionach. Nigdy nie puścić. Bo nie chcę, żebyś się bała – żebyś kiedykolwiek musiała się znów chować. Chcę, żebyś czuła się i była bezpieczna. Chcę Cię chronić przed całym okrucieństwem świata tak bardzo jak to tylko możliwe. A w chwilach, gdy nie uda mi się ustrzec Cię przed bólem… chcę, żebyś wiedziała, że zawsze jestem obok i że zamiast do tej swojej kamiennej, chłodnej skorupy możesz uciec w moje otwarte, kochające ramiona.

 

Wszystko to, bo wierzę w Ciebie. Chociaż sama możesz w to nie wierzyć, ja widzę jak wspaniałą jesteś istotą. I dlatego chcę, abyś z czasem przestała być ‘Małą’ – dla wszystkich oprócz mnie. Chcę, żebyś oswobodziła się ze sznurów, którymi się spętałaś – żebyś mogła rozwinąć skrzydła i z przerażonego, małego kaczątka stać się wreszcie dumnym łabędziem. Żebyś sama uwierzyła w to, że zasługujesz na wszystko, co ten świat ma do zaoferowania najlepszego. I żebyś nigdy więcej nie wątpiła w to, że zostałaś stworzona do szczęścia. Chcę pomóc Ci dojść do tego miejsca – pomóc Ci pokazać światu oraz Tobie samej tę niezwykłą osobę, którą ja już w Tobie widzę. A jednocześnie, chcę, abyś dla mnie zawsze pozostała ‘Małą’ – abym zawsze mógł się Tobą opiekować. Abym mógł Cię pilnować. Abym mógł każdego dnia udowadniać Ci, że nie musisz się bać życia i każdego poranka zamiast na kolejne smutki, możesz liczyć na przewidywalną stabilność i uśmiech.

 

Bo Cię lubię i nie przeszkadza mi to, że jesteś poraniona. Nie przeszkadza mi to, że potrzebujesz naprawy. Nie boję się zajrzeć do środka i ubrudzić sobie rąk przy wymianie rozdygotanych i popsutych części. Doskonale wiem, w jak tragicznym stanie Cię przyjmuję. Wiem, jak niesprawiedliwie i brutalnie obchodzili się z Tobą Twoi poprzedni „właściciele”. Jak nie potrafili docenić Twojej prawdziwej wartości, zadbać o skarb, który im oddałaś. Ja jednak widzę Twoją wartość. Widzę, że choć poobijana i wymagająca naprawy, dalej jesteś dokładnie tym samym cudem, którym byłaś zawsze. I dlatego nie złożę reklamacji. Nie poddam się. Nie oddam z powrotem do serwisu. Nie pozwolę, żeby znowu było Ci zimno. Chcę sam Cię naprawić, sam włożyć w Ciebie pracę mego serca. Abyś znowu była w dobrym stanie. I żebym mógł podziwiać i uwielbiać Cię jeszcze bardziej niż teraz.

 

Bo ja nie chcę Cię na chwilę. Chcę Cię na zawsze. Chcę powiedzieć „jestem” i być tutaj tak bez końca – bez ograniczeń czasowych, bez terminu ważności. Bez warunków czy wymagań. Tak po prostu. Być. Dla Ciebie i z Tobą. Nie „mieć Ciebie”, ale „mieć szczęście bycia przy Tobie”. I chcę, żebyś Ty też tu była. Aby te miejsce było specjalnie dla Ciebie – abyś była tu zawsze mile widziana. Żebyś zawsze wiedziała, że jest miejsce, które zawsze będzie na Ciebie czekało, gdzie nikt nie będzie liczył Ci czasu lub wystawiał rachunku. Gdzie jest już ktoś, kto chce każdego wieczora czekać aż zaśniesz. I każdej nocy czuwać przy Tobie, myśląc o tym, cóż wspaniałego możemy zrobić następnego dnia. Ktoś, kto chce, abyś kładła się szczęśliwa i budziła spokojna, wiedząc – zanim jeszcze otworzysz swe zaspane oczęta, że jestem obok. Albo w kuchni, robiąc Ci śniadanie. Albo w kwiaciarni, wybierając bukiet na wyjątkową okazję – lub bez.

 

Aby każda sekunda Twojego życia była wypełniona nadzieją, a nie lękiem. Tego właśnie chcę dla Ciebie, moja najukochańsza ‘Mała’.”